Àch dü liewer Himmel!

E kleini G'schicht, wo uns villicht Müet gibt, de Blick uf unseri Erd ze richte, fer in unserem Àlldàà àm Himmelreich Gottes deilzehàn:

Es isch emol vu'me fromme Ràwwiner verzählt worre, dàss er jede Dàà vor 'em Morjegebätt züem Himmel ufstejt.

E Gelehrter het làng driwwer gelàcht. Doch àm e scheene Morje het er sich entschlosse derre Sàch ernschthàft noochzegehn. Vor 'em Sunneufgàng het er sich uf d'Lüür gelajt un g'spànift.

Er het g'sähn, wie de Ràwwiner, àls Holzhauer verkleidt, sin Hüs verlonn het un in de Wàld gànge isch. Er isch em vun witem noochg'schliche. Àn Ort un Stell het er de Diener Gottes sähn dirri Baim ummàche un se uf Meterstickle schniide. Wie er fertig isch g'sinn, het er sich 's Holz uf de Buckel gelàde un's ins Hüs vun ere àrme, krànke, einsàme Frau g'schleppt.

De Gelehrt het durich 's Fenschter gelüejt un g'sähn, wie sich de Ràwwiner uf de Bodde geknejt het, fer de Kicheherd vun derre Frau ànzezinde.
Wie d'Lit später de Gelehrt gefröjt hàn, wie's denn steht mit derre däjliche Himmelfàhrt vum Ràwwiner, het er g'àntwort: „Er stejt noch heecher àss bis züem Himmel.“

Verfàsser vun de G'schicht unbekànnt
Veràrweitung un Iwwersetzung: Daniel Steiner