Àls fàlle lonn...

Stirmischi Herbschtdäj! Iwweràl dànze Blätter durich d‘Luft. Do un dert fàllt noch e Kescht, e Eichel, e Büechel odder e Nuss. E Ànlàss sich Fröje ze stelle un iwwer sin Läwe noochzedenke !
Denn diss Fàlle g‘heert eijetlich züem Zyklus vun de Nàtür, so wie ‘s Säje, Wàchse, Blieje un Reife. E treeschtlicher Gedànke gràd in derre dunkle Johreszit! Sich dràn ze erinnere kànn unserem Umgàng mit ‘em Läwe güet düen.
M‘r lehrt Wichtiges vun Unwichtigem ze unterscheide. M‘r entdeckt uf was es im Läwe wiriklich ànkommt. D‘Nàtür màcht‘s vor, wie wichtig ebbs loslonn sinn kànn. D‘Blätter un d‘Frichtle fàlle eràb, Àltes vergeht, Nejes wàrt bereits.
Spotjohr! Genau d‘richtig Zit fer innerlichi Rüej ze finde. Jeds kànn d‘Nàtür geniesse, sich vun àlte Sàche leese un neji Energie tànke. Un villicht gelingt‘s eim debi Erfàhrunge ze màche mit dem, wo „diss Fàlle unendlich sànft in sine Händ hàlt“.
Mit dem hàlwe Sàtz erinnert uns de Dichter Rainer Maria Rilke àn diss, wàs Gott fer uns màcht. Sini sànfte Händ traawe uns im Läwe un im Dod. Sie sinn iwwer uns, unter uns, näwe uns. Diss soll uns Müet genn, immer widder nej ànzefànge!

Daniel Steiner