Iwwergàng

November! 's Spotjohr màcht sich breit mit sim gröje Màntel. D'Nàtür rischt sich züem Winterschlof. Wie steht's mit mir? Düschteri Stimmung will bi mir inkehre. Àlti Wunde rïsse uf. Àwwer ich wehr mich un prowier demit umzegehn. Ich kànn's. Ich müess es numme welle. Willkomme November! Ich hàb dich un dini Eijeàrte gern. Feld un Wàld bringe mir Freid mit ihrem Fàrwespiel un Duft. Blätter ràschle unter mine Fiess. Ich hàb de Indruck, es wurd àlles lichter. Wenn ich d'Ohre spitzt, heer ich sogàr schunn d'Glocke vum Àdvent.

Dezember! De Àdvent klopft àn. D'erschte Liechtle brenne uf de Fenschtersims un de Àdventskränz. Wie scheen, wenn m'r sich in derre dunkle Johreszit nooch inne wende kànn. Wie steht's mit mir? Mit mine Gedànke, Winsch un Traim? E Stimm wurd in mir lüt: „Màch d'Deer uf, dàss er inzeje kànn!“ Min Herz geht uf. Vorfreid erwàcht. De Heilànd isch unterwäjs. Wer ihm Vertröje schenkt, brücht sini Züekunft nitt wie e Sprung ins Dunkle ze betràchte. E Liecht brennt in de Nààcht. Siehsch dü's au? Noh komm, gib mir dini Hànd, ich nemm dich mit! Mer gehn em entgeje!

Daniel Steiner