Pfingschte…

D’Àposchtel fànge Fiir. Es zindt. Ihri Hoffnungs- un Läwesglüet wurd nej entfàcht. Sie werre Fiir un Flàmm fer de Herr Jesüs un sini Botschàft. Sie leje fer ’ne d’Hànd ins Fiir, sie gehn fer ’ne durich ’s Fiir.

Vun ine springt de Funke iwwer. Sie stecke ànderi àn, Lit üs àlle Nàtione un Veliker. E Wunder bàhnt sich àn: Durich d’Johrhunderte ergrift ’s Pfingschtfiir witersch Fraue un Männer un bring se in Bewejung.

Wo immer Mensche sich vun de gettlich Glüet ànstecke un entflàmme lonn, wo immer in Mensche ’s Fiir vun de Lieb brennt, do blost e frischer Wind, do ändert sich ebbs, do werre Energie frejg’setzt.

Villicht kennt jeder einzelne Chrischt wie e Zindholz sinn, mit dem Gott selwer widder nej ’s Fiir vun sim Geischt entfàcht. Diss g’schieht, wenn mer wie d’Àposchtel Zeje werre, Sàlz vun de Erd, Liecht vun de Welt.

Gànz ung’fährlich isch diss nitt. M’r kànn sich debi d’Finger verbrenne un sogàr d’Zung. Doch es lohnt sich die Fàckel witersch ze traawe. Wo se leucht, do entfàcht d’Glüet vum Glauwe un Vertröje, do kommt Kràft vun owwe!

Daniel Steiner