Sich bedànke…

Mer läwe in ere Zit, wo de Mensch sich schwär düet mit ’em Dànke. E elsässischer Pàter het’s emol so üsgedruckt: „’s schwärschte Wort heisst nitt Popocatepetl, wie de Vülkàn in Mexiko, au nitt Chichicastenango, wie de Ort in Guatemala un nitt Ouagadougou, wie d’Stàdt in Àfrikà, ’s schwärschte Wort heisst fer viel vun uns: Merci.“
Es isch schunn wohr: Mer hàn uns àngewehnt, numme noch iwwer ’s Üssergewehnliche ze stüüne. Fer ’s Àlldäjliche, fer ’s Selbschtverständliche, fer ’s Einfàche hàn mer de Blick verlore. Doch wer sin Läwe unter d’Lup nemmt, wer sensibel defer isch, dàss er immer widder nej b’schenkt wurd, der kànn eijetlich gàr nitt ànderes, àls dànkbàr ze sinn.
Diss gilt au, wenn m’r àb un züe in de Gàrte odder nüs ufs Feld geht. M’r merikt sofort: Jede Dàà gibt’s Grund züem Dànke. M’r sieht genau, wie e Sàch vorgeht. E bissel Influss kànn m’r nemme, indem m’r d’Pflànze pfläjt un güeti Bedingunge fer ihr Wàchstum schàfft, àwwer àlles lejt in Gottes Hànd. E Erkenntnis, wo eine demietig màcht un züem Dànke ufrüeft.
Un noch ebbs g’schieht, wenn m’r im Dànk Raum gibt: M’r sieht, wie ’s Jommere un ’s Klaawe verstummt, wie d’Züeversicht wàchst un wie sich d’Freid üsbreit. Dànkbàrkeit màcht einfàch ’s Läwe rich. Undànk verschliesst ’s Herz. Dànk màcht’s uf, fer Gott un d’Mensche.

Daniel Steiner