Noht bim Kriz isch noht bi Gott

Pàssionszit: De Herr Jesüs rüeft uns in sini Noochfolje. Er will, dàss mer siner Wäj mitgehn. Dezüe g’heert au ’s Kriz. Es gibt ken Läwe ohne Kriz un Liide. De eint begleit’s e gànzes Läwe làng, bim àndere schlicht’s sich àb un züe heimlich in.

Mer brüche ’s Kriz nitt ze süeche. Mer brüche uns au ken Kriz ze zimmere. Es isch einfàch do: ’s Kriz vun de Krànkheit, de Einsàmkeit, de Àngscht, ’s Kriz vun de àlldäjliche Sorje, mol schwär, mol licht.

Wàs au immer unser Läwe durichkrizt, wàs querkommt, wàs uns belàscht, mer müen’s ànnemme, fàlls mer’s nitt ändere kenne. Wenn mer diss fertigbringe, noh verliert ’s Kriz àn Gewicht un ’s Liide àn Bitternis.

Noht bim Kriz isch noht bi Gott. Mit unserem Kriz im Herr noochfolje, diss isch de Wäj, wo ’s Liide wendt un züer Seligkeit fiehrt. Mer derfe denne Wäj gehn, müetig un mit vollem Vertröje, dàpfer un geduldig, uf Oschtere züe.

„Wer Oschtere kennt, kànn nitt verzwiifle“, het de Màrtin Luther g’schriwwe. De Don Bosco het dezüeg’setzt: „Hàlt dich àn Gott. Màch’s wie de Vöjel, wo nitt ufheert ze singe, au wenn de Nàscht bricht. Denn er weiss, dàss er Flejel het.“

Daniel Steiner