Wàs fer e Säje!

Es isch emol e Hüsherr g’sinn, wo e scheener Gàrte àngelajt het. Mittles im Gewächs isch e edler Bàmbusbaum g’stànde. Im Herr siner Stolz! Wie er hoch genüe isch g’sinn, het em de Herr g‘sààt: „Liewer Bàmbus, ich brüch dich. Ich müess dich àbschniide.“

De Baum het gezittert: „Mich àbschniide? Nein, bitte nitt! Verwend mich züe dinere Freid, àwwer schniid mich nitt àb!“

„Min liewer Bàmbus, wenn ich dich nitt àbschniid, kànn ich dich nitt gebrüche“, het de Herr gemeint.

Im Gàrte isch àlles still worre. De Wind het de Odem àng’hàlte. De Baum het g‘flischtert: „Herr, wenn’s diner Wille isch, so schniid mich àb!“

De Herr het dezüeg’setzt: „Min liewer Bàmbus, ich müess au dini Näschtle vum Stàmm trenne, dich in zwei schniide un din Herz erüsnemme! Wenn ich diss nitt màch, kànn ich dich gebrüche!“

D’Sunn het ihr G’sicht verdeckt. E Schmetterling isch ängschtlich furtg‘flöje. De

Bàmbus het g’sààt: „Herr, wenn’s sinn müess, schniid un deil!“

De Herr vum Gàrte het de Baum àbg’schnitte, ’ne uf de Bodde gelajt, d’Näschtle vum Stàmm getrennt un ’ne in zwei gedeilt. Ein End vum durichg’schnittene Stàmm het er mit ere Quell verbunde, ’s àndere mit eme offene Rohr. Kurz druf isch Quellewàsser ufs dirre Feld geloffe.

Noh isch Ris àngepflànzt worre. De Soot isch ufgànge un gewàchse. Wie de Bàmbus d’rich Erne g’sähn het, het er sich g’sààt: „Es isch doch güet g’sinn, mich mim Herr nitt ze verweigere, àwwer mich züer Verfiejung ze stelle, mich in Dienscht nemme ze lonn un mich herezegenn. Wàs fer e Richtum isch durich mich mejlich worre, wàs fer e Säje!“

Nooch eme chinesische Märel
Beàrweitung: Daniel Steiner